هنگامى كه عبد گوید: بسم اللّه الرحمن الرحیم
خداوند جل جلاله فرماید: بنده من ، به نام من آغاز كرد. بر من لازم است كارهایش را به نفع او تمام كنم و نواقص امور او را تكمیل نمایم و احوال او را مبارك سازم .
وقتى عبد مى گوید: الحمد لله رب العالمین
خداوند مى فرماید: بنده ام مرا ستایش كرد و دانست كه نعمتهاى او از جانب من است ، و بلاهائى كه از او دفع مى گردد بواسطه فضل و لطف من است ، پس شما گواه باشید كه من نعمتهاى اخروى را به نعمتهاى دنیوى او خواهم افزود، و عذاب آخرت را از او دفع مى كنم چنانچه بلاى دنیا را از او برطرف ساختم .
آنگاه كه عبد مى گوید: الرحمن الرحیم
خداوند مى فرماید: بنده ام گواهى داد كه من رحمن ورحیم هستم . شما را گواه مى گیرم كه حظ وافر و بهره كامل از رحمت و عطاى خویش به او عنایت كنم .
زمانى كه مى گوید: مالك یوم الدین
خداوند مى فرماید: همانطور كه بنده ام اعتراف كرد من مالك روز جزاء هستم ، من نیز حساب او را در قیامت آسان مى كنم . حسنات او را مى پذیرم و از سیئات او مى گذرم .
وقتى عبد مى گوید:ایاك نعبد
خداوند مى فرماید: بنده من راست گفت . او فقط مرا مى پرستد. شما را گواه مى گیرم كه ثوابى به عبادت او بدهم كه همه مخالفان پرستش من بر او غبطه خورند (1) .
هنگامى كه بنده مى گوید: ایاك نستعین
خداى عزوجل مى فرماید: بنده ام از من یارى طلبید و به من پناهنده شد. پس شما را گواه مى گیرم كه او را در كارهایش یارى كنم و در سختیها دستگیرى نمایم .
عبد مى گوید: اهدنا الصراط المستقیم صراط الذین انعمت علیهم
خداوند فرماید :این بخش از سوره براى بنده من است و براى اوست هر چه بخواهد. دعا یش را اجابت كنم و آرزویش را بر آورم ، و از آنچه ترسید او را ایمن سازم .
__________________________________________________________________________
منبع:
نام كتاب : كشكول جبهه
تهیه و تنظیم : مؤ سسه فرهنگى نور
امالى صدوق مجلس 33 عیون اخبار الرضا باب 28 بحار الانوار 82/60/47،89/226/3
نظرات شما عزیزان:
|